نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه پیام نور

2 واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی

چکیده

هدف اصلی این پژوهش ارزیابی شاخص ­های مؤثر در میزان تحقق حکمروایی خوب در کلانشهر کرمانشاه می ­باشد. روش پژوهش در این مقاله توصیفی و تحلیلی بوده و ابزار جمع آوری داده ها نیز پرسشنامه بوده است که به تعداد322 عدد در بین شهروندان و 34 عدد پرسشنامه در بین کارشناسان شهرداری شهر کرمانشاه و سایر متخصصان برنامه ریزی و مدیریت شهری که با روش نمونه­ گیری سهمیه­ ای و تصادفی انتخاب شدند، توزیع شد. پایایی ابزار پژوهش از طریق آلفای کرونباخ به میزان ۸۵/۰ برای 8 مؤلفه به دست آمد.برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون  t مستقل استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان دادند که کارشناسان با میانگین 79/3 و انحراف معیار  641/0 به طور معناداری دارای میانگین بالاتری نسبت به مردم با میانگین 29/2 و انحراف معیار 076/0 بودند. تفاوت در میانگین سطح نگرشها در بین کارشناسان و مردم 508/1- بود . این تفاوت با یک بازه فاصله اطمینان 96% در محدوده ای از 878/1- تا 138/1-  قرار داشت. کورنس دی با مقدار 17/2 نشان می­دهد که تفاوت بین میانگین نمرات خیلی بزرگ بود که این بیشتر نشان دهنده این واقعیت است که وابستگی افراد به گروه خاص تأثیر زیادی روی قضاوت و نگرش آنها دارد. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نظرات مردم و کارشناسان در خصوص شاخص­های حکمروایی خوب شهری وجود دارد و این امر نشان­دهنده این است که شاخص­های حکمروایی در شهر کرمانشاه از وضعیت مناسبی  در بین همه گروه­ها برخوردار نیست.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Evaluation of Effective Indicators in the Implementation of Good Urban Governance in Metropolises (Case Study of Kermanshah)

نویسندگان [English]

  • Mostafa Shahinifar 1
  • Farzin Charehjoo 2

1 Payame Noor University

2 Sanandaj Branch, Islamic Azad University

چکیده [English]

Extended Abstract

Introduction

The subject of urban management seemingly arose ever since the emergence of cities. In the management process of cities, different groups play a variety of roles in managing urban affairs according to the extent of their power and awareness. During the recent decades, pluralist approaches in new fields of management have followed relativism which demonstrates a major paradigm shift in this context. According to the new paradigm, governments are no longer the sole players in the urban management field; new players include the government, people, and non-government organizations. Under the title of good urban governance, the new paradigm shows a shift from conventional policymaking systems to a multilevel and multirole approach. The present study seeks to provide answers to the following questions: What is the status of good governance indices in Kermanshah? What is the status of such indices among the different groups involved in the urban management?  

Review of Literature

Examinations into the background of Iranian city management in general and Kermanshah, in particular, especially during the recent years show the absence of necessary social and cultural platforms for the presence, interference, and the participation of people in urban management or the lack of legal instruments for this end. The results of studies conducted by Sharifian Sani (2003), Kazemian (2003), Akbari (2006), Taghvayi and Tajdar (2009), Shamaei, Adinehvand, and Haji Zadeh (2012), Mortazavi (2013), Ebrahimzadeh, Adinehvand, Haji Zadeh, and Ghadami (2013), Ahad Nezhad (2004), and Azizi (2014) are in line with the global experiences of the World Bank, McKinley (2007) and others, all pointing to the fact that both the public sector and civil societies have not played a significant role in the field of urban management.

Method

The general method used in this study compared the opinions of ordinary people and urban planning and management experts with respect to the good governance indices in Kermanshah. The present inquiry is an explanatory and comparative study. The total population of the study included the entire residents of Kermanshah who are more than 906754 individuals. The sample population was calculated using Cochran’s formula with 5% margin of error and 95% of confidence level. The sample population included two groups consisting of 322 ordinary citizens and 34 urban experts who were all chosen randomly.
The reliability of questionnaires was calculated using Cronbach’s alpha. The results showed the reliability of all components was more than 0.7 which is acceptable based on the present recognized rules.
Using SPSS, independent sample t-test was administered to analyze the data. T-test enables a comprehensive assessment of both independent groups with regards to the mean difference between two sample populations using data from two independent samples. T-test can be employed when there is a normal distribution in both sample populations. If the distribution test of the two communities is normal and their variance is equal, the appropriate test statistic is selected. Therefore, the main objective is to examine the difference between the mean values of the two independent samples in the test.

Results and Discussion

In this study, t-test was carried out for two independent samples. The test was conducted between the independent variable of people and experts as a nominal variable and the good governance indices as an interval variable. The obtained results from the demographic data showed nearly equal participation of men and women. Moreover, 33.4% of individuals were high school graduates, while 41.6% and approximately 25% were university undergraduates and graduates, respectively. To test the hypotheses, first Levene’s test was conducted to test the equivalence of variances. The results of Levene’s test was significant in statistical terms, i.e. F (354) = 16.7, P =.000.
The results of t-test were also significant: t (55.062) = 12.046, p < 0.001.
According to the results, the experts with a mean value of 3.79 and standard deviation of 0.641 had significantly a higher mean value compared to the people with a mean and standard deviation of 2.29 and 1.076, respectively.
Differences in the average level of attitudes between experts and people was -1.508. This difference with a confidence interval of 96% was in a range of -1.878 to -1.138.
Cornees D. with a value of 2.17 shows the considerable difference between the mean values of scores demonstrating the fact that individuals’ affiliations with a specific group highly impact their attitudes and judgments. Accordingly, the null hypothesis is rejected based on the results of two independent sample t-tests, while the other hypothesis regarding the presence of a significant difference between mean values of people and experts’ opinions with respect to the good urban governance indices is confirmed.

Conclusion

The results of the study showed that the good urban governance indices in Kermanshah still involve a considerable difference with the hypothesized mean value of 3 highlighting the need for a major development; the onset of such a development may involve conceptualization and institutionalization which can result in the transcendental stage of culturalization in the area of good urban governance. Evidence shows that regardless of the high allocation of resources in this city, the presence of numerous issues can be observed with respect to the absence of people’s participation in managing the city and districts, low functionality of the ongoing projects by the conventional administrations, lack of responsiveness from urban managers, lack of adherence to the rules and unclear decision-making by the urban management, lack of compliance to the equity principle and fairness in the allocation of scarce resources to the entire population, particularly overlooking the vulnerable strata, and the absence of a strategic attitude through which a promising outlook could have been drawn for the city. Iranian cities require major developments in their administrative processes. As the first step, such developments require acknowledging the people as an essential part in urban management; the second step is to provide opportunities for the civil sector. It should be pointed out that synergy among the three governmental, public, and civil sectors is regarded as an umbrella term in urban management. This pattern is a new paradigm in the management of large cities, which has been formed in front of a government run the cities, which often has low efficiency.

کلیدواژه‌ها [English]

  • urban management
  • urban governance
  • Kermanshah City
1. ابراهیم زاده، ع.، و اسدیان،م.(1392). تحلیل و ارزیابی میزان تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری در ایران‌، مورد شناسی: شهر کاشمر. فصلنامه جغرافیا و آمایش شهری – منطقه‌ای، 3 (6)، 30-17.
2. احد نژاد روشتی، م.، ویسی مفرد، س.، و حسین زاده ا. (1393). نقش مدیریت شهری در توزیع سرمایه اجتماعی (مطالعه موردی: شهر کرمانشاه)، فصلنامه اقتصاد و مدیریت شهری،‌ 2 (7)، 132-117.
3. اسدی، ر. ا .، و رهنما، م. ر. (1393). تعیین وضعیت شاخص‌های حکمروایی خوب شهری در شهر مشهد. مطالعات و پژوهش‌های شهری و منطقه‌ای. 5 (20)، 162-143.
4. اسماعیل زاده ، ح.، و صرافی ، م. (1385). جایگاه حکمروایی خوب برنامه ریزی شهری طرح متروی تهران. فصلنامه مدرس علوم انسانی. 10 (48)، 28-1.
5. اکبری ، غ. (1385). سرمایه اجتماعی و حکمرانی شهری، فصل‌نامه تحقیقات جغرافیایی. 21 (83)، 135-153.
6. آدینه وند، ع. ا.، حاجی‌زاده، م.، و قدمی.م. (1392). بررسی عملکرد شهرداری در چهارچوب حکمرانی خوب شهری (نمونه مورد مطالعه: شهر بابلسر). فصلنامه مدیریت شهری، 31 (11)، 64-41.
7. برک پور، ن.، و اسدی، ا. (1388). مدیریت و حکمرانی شهری، تهران: دانشگاه هنر، ‌معاونت پژوهشی.
8. بصیرت، م.، عزیزی، م. م.، زبردست، ‌ا.، و آخوندی، ع. ا. (1391). فرصت‌ها و چالش‌های حکمروایی کلانشهری خوب در عصر جهانی شدن ؛ نمونه موردی تهران. نشریه هنرهای زیبا - معماری و شهرسازی، 17 (1)، 16-5.
9. پرهیزگار، ا.، و کاظمیان، غ.ر. (1384). رویکرد حکمروایی شهری و ضرورت آن در مدیریت منطقه کلانشهری تهران. فصلنامه پژوهش‌های اقتصادی ، 5 (16)، 29-48.
10. تقوایی، ع. ا.، و تاجدار،ر. (1388). درآمدی بر حکمروایی خوب شهری در رویکردی تحلیلی. فصلنامه مدیریت شهری، 7 (23)، 58-45.
11. رفیعیان، م.، و حسین پور، س. ع.(1390). حکمروایی خوب شهری از منظر نظریات شهرسازی. تهران: انتشارات طحان.
12. شریفیان ثانی، م. (1380). فرهنگ شهری: مشارکت شهروندی، حکمرانی شهری و مدیریت شهری. مجله مدیریت شهری، 2 (8)، 55-42.
13. شماعی،ع.، آدینه وند، ع. ا.، و حاجی زاده،م.(1391). ارزیابی عملکرد شهرداری‌ها بر اساس حکمروایی خوب شهری( مطالعه ی موردی شهر یاسوج). فصلنامه مطالعات مدیریت شهری، 4 (11)، 20-1.
14. واحد GIS سازمان کامپیوتر شهرداری کرمانشاه.(۱۳۹۸).طرح تکمیل پایگاه داده جی آی اس در شهر کرمانشاه.
15. شیعه، ا. (1382). لزوم تحول مدیریت شهری در ایران. مجله جغرافیا و توسعه، 1 (1)، 62-37.
16. صرافی،م.، و عبدالهی،م. (1387). تحلیل مفهوم شهروندی و ارزیابی جایگاه آن در قوانین، مقررات و مدیریت شهری کشور. فصلنامه پژوهش های جغرافیایی، 40 (63)، 134-115.
17. کاظمیان، غ.ر. (1386). درآمدی بر الگوی حکمروایی شهری. جستارهای شهر سازی، (19 و 20)، 5-7.
18. کاظمینان، غ.ر. (1383). تبیین رابطه ساختار حاکمیت و قدرت شهری با سازمان یابی فضایی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس، پایان نامه دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری،.
19. لاله پور،م. (1386). حکمروایی شهری و مدیریت شهری در کشورهای در حال توسعه، فصل‌نامه جستارهای شهرسازی. (19 و 20)، 60-71.
20. لطفی، ح.، عدالتخواه،ف.، میرزایی،م.، و وزیر پور، ش.ب.(1388). مدیریت شهری و جایگاه آن در ارتقاء حقوق شهروندان، فصل‌نامه علمی پژوهشی جغرافیای انسانی. 2 (1)، صص 101- 110.
21. مرتضوی، م.(1392). مدیریت محلی و حکمروایی شهری، با نگاهی به ساختار مدیریت شهری ژاپن، کره جنوبی،‌ترکیه و فرانسه. تهران: انتشارات مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران.
22. مرکز آمار ایران. (1395). سرشماری عمومی نفوس ومسکن شهرستان کرمانشاه، پورتال استانداری کرمانشاه.
23. مهندسین مشاور طرح و آمایش.(1378). برنامه تجدبد نظر طرح جامع شهر کرمانشاه. کرمانشاه: مهندسین مشاور طرح و امایش.
24. مهندسین مشاور تدبیر شهر.(1382).طرح امکان سنجی بهسازی شهرنگر و توانمند سازی اجتماعی شهر کرمانشاه، مرحلۀ اول. کرمانشاه: مهندسین مشاور تدبیر شهر.
25. Atkinson, R. (1998). The New Urban Governance and Urban Regeneration: Managing, Community articipation. Paper presented at International Network for Urban Research and Action (INURA) Conference, Diverse City. Sustaining and Governing the Multicultural city, Toronto.
26. Auclair, C., & Jackohango, A. (2009). Good urban governance: Towards an effective private sector engagement. Retrieved from http:// www.unhabitat.org/ downloads/ docs WG_B_Background_Urban_Governance&the_Private-Sector_draft0.pdf. 3-11.
27. Bhuiyan. S. (2011). Transition towards a knowlidge-based society in post-communist Kazakhstan: Dose good governance matter? Journal of Asian and African Studies, 46(4), 404-421.
28. Dekker K., & Kempen, R. (2000). Urban governance within the big cities policy. Journal of Cities, 21)2(, 109-117.
29. Gani, A., & Duncan, R. (2007). Measuring good governance using time series. Journal of the Asia Pasific Economy, 12(3), 367-385.
30. Greer, C. R., S. A., Youngblood, & Gary, D. A. (1999). Human resource management outsourcing: The make of buy decision. Academy of Management Executive, 13(3), 85-96.
31. Kadago, J., Sandholz, S., & Hamhaber J. (2010). Good urban governance, actor’s relations and paradigms: Lessons from Nairobi, Kenya, and Recife, Brazil. Paper presented at 46th ISOCARP Congres, Brazil.
32. Kardos, M. (2012). The reflection of good governance in sustainable development strategies. Procedia-Social and Behavioral Sciences , 58, 1166-1173.
33. Mattingly, M. (1994). The meaning of urban management. Journal of Cities, 11(3), 201-205.
34. McGill, R. (1998). Urban managemant in developing countries. Journal of Cities, 15(6), 63-471.
35. Mcloughlin, B. (1973). Control and urban planning. London. England: Faber and Faber Press.
36. Plumptre, T., & Graham, J. (1999). Governance and good governance: International and aboriginal perspectives. Retrieved from https:/ /iog. ca / docs/ 1999_ December_ govgoodgov. pdf
37. Rakodi, C. (2001). Forget Planning put politics first? Priorities for urban management in developing countries. International Journal of Applied Earth Observations and Geoinformation, 3(3), 209-223.
38. Rakodi, C. (2003). Politics and performance: the implication of emerging governance arrangements for urban management approaches and information systems. Habitat International, 27(4), 523-547.
39. Roberts, M., Wright, S, & Onlin, P. (2007). Good governance in the pacific? Ambivalence and possibility. Geoforum Journal, 38(5), 967-984.
40. Soksreng, T. (2007). Good governance in Cambodia: Exploring the link between governance and poverty reduction. Yokohama Journal of Social Sciences, 11(6), 647-668.
41. Stewart, K. (2006). Designing good urban governance indicators: The importance of citizen participation and its evaluation in Greater Vancouver. Journal of Cities, 23(3), 196-204.
42. World Bank. (2003). Better governance for development in the Middle East and North Africa: Enhancing inclusiveness and accountability. Retreived from https:// openknowledge. World bank. org/ handle/10986/15077 License: CC BY 3.0 IGO.”
43. Yetano, A., Roya, S., & Acerete, B. (2009). What is driving the increasing presence of citizen participation initiative? Zaragonza, Spain: University of Zaragonza Press.
CAPTCHA Image