The Evaluation of Child-Friendly City Indicators in New Cities (Case Study: Golbahar as a New City)

Document Type : علمی - پژوهشی

Authors

• m z ¹
• Maliheh moradpure ²
• Hadi Hosseini Hadi Hosseini ¹

¹ Assistant Professor of Geography and Urban Planning, Hakim Sabzevari University

² hakim

https://doi.org/10.22067/jgusd.2023.69743.1029

Abstract

Among the most significant contemporary needs of societies is paying attention to children and their social needs in cities. Most urban spaces are not good enough to be used by children and adolescents. There are no cities that pay attention to children’s needs, their feelings, and psychological aspects of living in the cities. Therefore, this study aimed to evaluate a child-friendly city indicators in Golbahar, Iran and to determine children’s needs. The statistical population of this applied and descriptive-analytical study includes children between 7 and 15. The sample consists of 312 children. Multi-stage cluster sampling method was used. Four blocks were selected from each neighborhood. The reliability coefficient was confirmed by Cronbach's alpha with a value of 0.8 and one-sample t-test, regression analysis, and children’s collaborative analysis (painting of favorite city). The results showed that the indicators of child-friendly city in Golbahar are not good. That is, the sense of belonging among the children is at low level, and participation willingness among children is at optimal level. The results of multivariate regression analysis showed that access indicator has the highest impact, followed by the design, social and environmental-physical indicators. The indicators will have an increasing impact on building child-friendly city. Moreover, the children’s paintings of their favorite city showed their tendency towards green spaces and facilities for play and entertainment.

Keywords

• New City
• Child
• Child-friendly City
• Golbahar

Main Subjects

• urban planinnin

References

1. استادی، م.، ملک، ف.، و کاظم زاده، ی. (1393). راهکارهایی برای مسیرهای منتهی به مدرسه بر اساس معیارهای شهر دوستدار کودک (با تاکید بر کیفیت­های طراحی شهری). تهران: کنفرانس ملی شهرسازی، مدیریت شهری و توسعه پایدار.
2. اصغر نژاد، م.، و دایی نائینی، م. (1393). شهر فردا شهری با تاکید بر حضور پذیری کودکان. اولین همایش ملی در جست و جوی شهر فردا.
3. امیری، س.، و شکوهی، ع. (1393). اصول و ضوابط مطلوب شهر دوستدار کودک. تهران: کنفرانس ملی شهرسازی. مدیریت شهری و توسعه پایدار.
4. بنای زحمتی، ر. (1394). ارزیابی شهر مشهد برای تبدیل شدن به شهر دوستدار کودک (نمونه موردی مناطق 1، 6، 10 شهرداری مشهد). پایان نامه کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
5. پارسا، پ.، میرغلامی، م.، و قره بیگلو، م. (1397). شهر مربی کودک: باز تولید الگوی شهر دوستدار کودک در بستری ایرانی اسلامی. پژوهش­های معماری اسلامی 22، فصلنامه قطبی علمی معماری اسلامی، 7، 109-129.
6. خوارزمی، ا. ع.، خوارزمی، ا.، و جواهری، ل. ( 1399). ارزیابی شاخص­های شهر دوستدار کودک در کلانشهر مشهد. دو فصلنامه ی جغرافیای اجتماعی شهری ، 191-210.
7. داوود زاده غلامی، م.، و لطفی، ک. (1395). برنامه ریزی در راستای ایجاد شهر دوستدار کودک (نمونه موردی شهر شوشتر). تهران: دومین کنفرانس بین المللی یافته­های نوین پژوهشی در مهندسی عمران، معماری و مدیریت شهری.
8. رحمانی، م. (1392). طراحی مرکز دوستدار کودک شیراز. پایان نامه کارشناسی ارشد، شیراز: دانشگاه شیراز.
9. صفوی مقدم ، س. م. (1391). بررسی شهر دوستدار کودک و احساس شادی کودکان در شهر مشهد. پایان نامه کارشناسی ارشد، مشهد: دانشگاه فردوسی.
10. قلندریان، ا.، و یونسی، ز. (1399). بازتاب تصویری فضای شهری دوستدار کودک در نقاشی کودکان 12 سال، هویت شهر، 47، 28-15.
11. کاشانی جو، خ.، هرزندی، س.، و فتح العلومی، ن. (1392). بررسی معیارهای طراحی مطلوب فضای شهری برای کودکان (نمونه موردی: محله نظامیه تهران). معماری و شهرسازی آرمان­شهر، (11)، 249-239.
12. کربلایی حسینی، ا.، و سهیلی، ج. (1392). بررسی ویژگی های شهر دوست­داشتنی از نگاه کودکان (مطالعه موردی: منطقه دو شهرداری قزوین). فصلنامه علمی-پژوهشی مطالعات شهری، (9)، 68-59.
13. کیانی، ا.، و اسماعیل زاده کواکی، ع. (1391). تحلیل و برنامه ریزی شهر دوستدار کودک (CFC) از دیدگاه کودکان (مطالعه موردی: قوچان).  فصلنامه باغ نظر مرکز پژوهشی هنر معماری و شهرسازی نظر، 14، 11-26. 
14. مرکز آمار ایران (1395). سرشماری نفوس و مسکن. تهران: مرکز آمار ایران.
15. مؤیدفر، س.، و صفایی، ف. ( 1398). برنامه ریزی شهر دوستدار کودک در راستای ارتقای مشارکت نوجوانان. کاوش های جغرافیایی مناطق بیابانی، 2(7) ، 247-277.
16. نوروزی، ع. ر.، و نسترن، م. (1393). برنامه ریزی فضای بازی کودکان (بازیکده های شهری). اصفهان. اصفهان: انتشارات جهاد دانشگاهی مرکز اصفهان.
17. نوش زاده، ص.، و اسماعیلی، ا. ( 1398). طراحی محله با رویکرد شهر دوستدار کودک نمونه موردی: محله سرجنگلداری 2 کرمان. فصلنامه علمی تخصصی مطالعات طراحی شهری و پژوهش های شهری، 6 (2) ، 85-91.
18. نهیبی، س.، امینی، ا.، و خاکسار، م. (1393). نقش فضاهای بازی کودکان به منظور دسترسی به شهر دوستدار کودک با هدف توسعه پایدار شهری. کنفرانس ملی شهرسازی، مدیریت شهری و توسعه پایدار، 13-1.

 

19. Brown, C., De Lannoy, A., McCracken, D., Gill, T., Grant, M., Wright, H., Williams, S (2019). Special issue: child-friendly cities. Cities & Health, 3 (1), 1-7.
20. Carroll, P., Witten, K., Kearns, R., & Donovan, Ph. (2015). Kids in the City: Children's Use and Experiences of Urban Neighbourhoods in Auckland, New Zealand. Journal of Urban Design, 20(4), 417-436.
21. Chawla, L. (2002). Growing up in an urbanizing world. London: Earthscan Publications LTD.
22. Gleeson, B., & Sipe, N. (2006). Creating child-friendly cities reinstating kids in the city. New York: Routledge.
23. Gleeson, B., Sipe, N., & Rolley, K. (2015). Pathways to the child-friendly city. in: B. Gleeson and N. Sipe (Eds) Creating child friendly cities, Reinstating Kids in the City, ch. 10. London: Routledge.
24. Gökmen, H., Taşçi, B. G. (2016). Children’s views about child-friendly city (Case Study: Izmir). Megaron, 11(4), 469–482.
25. Holt, N. L., Cunningham, C. T., Sehn, Z. L., Spence, J. C., Newton, A. S., & Ball, G. C. B. (2009). Neighborhood physical activity opportunities for inner city children and youth. Journal of Health & Place, 15, 1022–1028.
26. Horell, L. (2007). Constrcy Ling a theoretical frame work for environmental friendliness children. Youth and Environment, 17(4), 267-292.
27. Howard, A. (2006). What constitutes child-Friendly communities and how are they built. report prepared for the Australian Research Alliance for Children and Youth (ARACY), Sydney: Perth.
28. Johnson, W. (2014). Brusels the Childlish Capital. Urban Studies, 11(2), 115- 132.
29. Krishnamurthy, S., Steenhuis, C., Reijnders, D., & Stav, T. (2018). Child-Friendly Urban Design: Observations on public space, Research funded by the Bernard van Leer Foundation. www. bernardvanleer.org. A catalogue record is available from the Eindhoven University of Technology Library.
30. Percy barry, S., Nigle, T. (2010). A handbook of children and young people participation perspective from Theory and Practice. London: Routledge.
31. Prihantini, P., & Kurniawati, W. (2019). Mapping of child-friendly parks availability for supporting child-friendly city in Semarang, The 3rd Geoplanning- International Conference on Geomatics and Planning, IOP Conf. Series: Earth and Environmental Science, 313 (2019) 012035
32. Saumel, I., Frauke, W., Kowarik, I (2015). Toward livable and healthy urban streets: Roadside vegetation provides ecosystem services where people live and move. Environmental Science & Policy, 62, 24–33.
33. The center for sustainable Tranportation. (2004). Child-friendly transport planning, organization devoted to the promotion of active transportation. Avaialable from: http://cst.uwinnipeg .ca/documents /child_friendly .
34. Wales, V. (2013). Planning for children in public places. Children’s Environments, 9(2), 76-96.
35. Yuniastuti, E., & Hasibuan, H. S. (2019). Green Open space, towards A child-friendly city (A case study in Lembah Gurame Park, Depok City, Jakarta Greater Area, Indonesia). The 4rd International Conference in Planning in the 2019 Era of Uncertainty, IOP Conf. Series: Earth and Environmental Science 328 (2019) 01201.http://www.irna.ir